“Dit is een scharnierpunt: velen beseffen het belang van collectieve bescherming”, meent Wim Van Lancker. © Dieter Telemans

Zonder groei geen herverdeling

Klimaat- en sociaal beleid lijken twee verschillende domeinen. Toch kan je de twee niet los van elkaar zien, beweert hoofddocent sociaal beleid Wim Van Lancker. In zijn jongste boek Waarom gele hesjes niet met een bakfiets rijden stelt hij dat de klimaatmaatregelen vooral in het voordeel zijn van de bakfietsbobo’s en niet van de lagere inkomensklasse. “Solidariteit zou een voorwaarde moeten zijn voor klimaatbeleid”, meent hij.

Het beeld van de academicus in de ivoren toren is niet van toepassing op Wim Van Lancker. Hij laat dikwijls van zich horen in het maatschappelijk debat rond armoede, kinderbijslag, ongelijkheid of de welvaartsstaat. Hij is zich maar al te zeer bewust van de rol die het toeval speelt om op een maatschappelijk invloedrijke positie te komen. “Een academische carrière stond niet in de sterren geschreven. Ik solliciteerde op verschillende doctoraatsposities en leefde op mijn spaargeld tot het op was. Een periode werkte ik zelfs ’s nachts om rond te komen. Toen heb ik aan den lijve ervaren wat het betekent werkloos te zijn. Dat weegt mentaal zwaar en het is heel moeilijk om daaruit te raken. Niet omdat je niet wilt, maar omdat je daar mentaal moe van wordt.” Vlak voor hij zijn contract bij een informaticabedrijf zou tekenen, kreeg hij positief bericht van een sollicitatie aan de UAntwerpen. “Op scharnierpunten in het leven speelt toeval een belangrijke rol.”